Maider Larrieu / SEGIko kidea
LEIA-ren garaipena herriarena da. Erresistentziari
sinesten duen herriarena.
Joan den hilabetean, transnafarroaren proiektua ofizialki
baztertua izan da. Promotoreek, azkenean, bide hori ez zela gure xedea aitortu
dute. Grenelle-aren estakulua baliatu badute, ziur izan, 10 urteko borroka honen
pisuak dituztela desmotibatu. Gaur arte, izen ainitz eman zizkioten bide honi,
isiltasunean eta desinformazionean ibiliz. Bainan LEIA-ren lanak bere fruituak
eman ditu: kukutuak ziren informazioneak herriari jakinaraziz, proiektu honen
funtsa salatuz, ekimen mediatikoak eta azkarrak eginez. Oztopo haundi baten
gainetik, elkarteak jarraitu du. Denborarena. Hatsantu gabe, bere presentzia
azkarki eta eraginkorki erakutsiz.
Garaipen hori, kuraia, batuketa eta sinesmenarena da.
Argi eta garbi da, borrokari esker ditugula jauntxo horien anbizioneak
errefusatu.
Bai, elkarrekin pisua badugu, ez dute nahi dutena egiten
ahal, biztanleria mespretsatuz.
Adibide ona dugu, hor, erraiteko soilik borrokaren bidez
gure eskubideak errespetatuak izango direla. Adi egon beharko da, heldu diren
urteetan ez dezatela proiektua berriz mahain gainean ezarri. Egiazko
erresistentziak etengabekoak baitira. Lasserre eta Aguerrek lana segitzen dute
herri honen zapalkuntza azkartuz. Gaur ere gure etsaiak dira, eta ez bakarrak.
Kolonizazioaren doktrina jarraitzen dute herri honen biziraupena arriskuan
izaiteko.
Frantses errepublikaren izenean erabakiak ukatuak,
ezeztatuak zaizkigu. Haien ekonomia jasan behar dugu, ebasketak segitzen
duenean.
Lagunak preso atxikitzen dituzte, ezker abertzaleak
eramaiten dituen lanak zigortzeko, familia eta adixkideak zigortzeko.
Gure hizkuntzaren desagerpena kalkulatua dute. Gure
kultura folklore gisa apaltzen dute, turistak ekarrarazteko. Botereak Paue eta
Parisen zentratzen dituzte, nun hor, minoritate bat giren.
Ekonomia iraunkor baten alde borrokatu behar gira, ez
dena sasoin batena, ez dena turismoa eta laborantxa produktibistari
sakrifikatua!
Gure preso politikoak etxeratzeko behin ta betiko,
borrokatu behar gira.
Enpresak langileen esku izan arte, borrokatu behar gira.
Gure hizkuntza munduko aberastasun bizi bat dela aitortu
arte, borrokatu behar gira.
Etxebizitzak herritarrei eskuragarriak izan arte,
borrokatu behar gira.
Gure hitza eta erabaki eskubideak lortu arte, borrokatu
behar gira.
Epe luzerako borroka hauetan, konfiantsa eman beharko
dugu hurrengo belaunaldieri.
Gure eskubideak eta borrokak irabazi eta ere, borrokak
jarraitu beharko du, Euskal Herria ez dezagun Frantzia eta Espainiaren ber
"pseudo-demokrazian" eraiki.
Irabazten duen herri bat, borrokatzen eta erresistitzen
duen herri bat da.
