Mundu honetan ezer ez da perfektoa, euskera ere ez barka digula (diezagula) Bernat Etxeparek. Ilargiak bere alde iluna duen bezala, euskaldunizazioak "kalte kolateralak" dakartza. Gutun hau izenpetzen dugunak (ok), munduko euskaldunberririk zaharrenak, kalte horien biktima gara. Orain dela berrogei urte hasi ginen ikasten, eta oraindik "ari gara". Hainbeste denbora daramagu ikasten non jada ez dakigula (dakigu) besterik egiten. Engantxaturik gaude, euskaltegi-adiktoak gara, euskara-dependienteak, baldintzomano eta subjuntibopatak.

Bale, badakigu bi edo hiru (bizpairu) urtetan erabat euskalduntzeko gauza diren ikasle listoak daudela, baina zer egingo diogu, jaungoikoak edo dena delakoak fosforoa banatu zuenean, gutaz ahaztu zen. Sex appeal-a banatu zuenean ere bai, baina hori beste historio (istorio) bat da. Kontua da ez garela oraindik "euskaldun peto" izatera iritsi, eta daramagun martxarekin, nekez iritsiko gara. Gure kalkuloen arabera, ehun eta berrogei urte beharko genituzke Eguzkitze bezala hitz egitera iristeko, beraz, bi aukera besterik ez ditugu (dugu): reenkarnazioa edo klonazioa.

Zoritxarrez ez dugu budismoan konfiantza haundirik, eta are gutxiago zientzian. Eta zera pentsatu dugu, geure burua aldatu ezin dugunez, zergaitik ez dugu euskera aldatzen?

Esan eta egin, "Euskaltzaindia Berria" sortu dugu, eta hona gure lehen fruitua: "Euskera sezilloaren manifiestoa". Sinez eskertuko genizueke zuen aretoan gure manifiestoa aurkeztu ahal izatea.

(Post data: Gure gramatika eta ortografia arauak oraindik indarrean ez daudenez, euskera "estandarra" erabili behar izan dugu. Lehengusu euskaldunzahar batek zuzendu digu testua. Okerren bat egonez gero, berari bota errua)

[Euskara sencilloaren manifiestoa umorea eskas ez duen antzerkia gaur aratsean emana izanen da Irunen, 20:00etan, Musika eskolako salan (Mendibil parkea)]